Hoe bepalen we wat moreel goed of kwaad is, als we de natuur als leidraad nemen? Stoïcisme en daoïsme bieden twee antwoorden, geworteld in een gedeelde overtuiging. Waar de stoïcijn actief deugd cultiveert, ontwaakt de daoïst moreel besef door innerlijke leegte. Wanneer dat lukt, spreken ze beiden van voortreffelijkheid; de deugd.
In deze online lezing vergelijken we hun ethische principes: kun je goed zijn op basis van een amorele natuur? Kun je goed zijn zonder ernaar te streven? Moet je eigenlijk wel goed zijn?
In hun synergie bieden zij een ethiek die evenwicht vindt tussen daadkracht en overgave.
Of… blijkt ethiek gebaseerd op de natuur toch nog een dwaling?